Door: Gerard Oudhoff
De Nederlandse televisieprogramma’s worden steeds erger. Je hebt tegenwoordig een heleboel praatprogramma’s. Het format begint steeds meer op dat van Willem Duys te lijken. Na een korte opleving met Pauw (eerst nog met ene Witteman) is het niveau snel gedaald. Tegenwoordig kom je als programma een heel eind met een stelletje oudere dames, die er ieder voor zich uitzien als een opgemaakte taart. Eentje draagt de boel voor en de anderen babbelen een beetje mee. Soms zijn er ook mannen bij, maar die worden steeds meer weggespeeld, eigenlijk. Nou ja, bij voetbal kun je soms niet om ze heen, natuurlijk. Zo zag ik onlangs een discussie tussen een zo genoemde Prof – trainer en een hulptrainer (of nog een ander soort trainer, dat is mij niet precies bijgebleven). Het ging ook helemaal niet over voetbal, het ging om salarissen en de rechtspositie. Die trainers vormen tegenwoordig ook een heel afzonderlijk onderwerp op televisie. Je hebt ze ook bij andere sporten steeds vaker.
De vrouwen leuteren doorgaans gewoon een eind weg. Overigens let ik dan tijdens de meeste onderwerpen met name even op het uiterlijk van de vrouwen. Ja, dat doe ik altijd wel als het om vrouwen gaat, maar in deze leeftijdscategorie gaat het mij in het bijzonder over de hulpmiddelen die ze gebruiken om er zo jong en fris als nog mogelijk is, uit te zien. Het lijkt wel een competitie tussen kappers en lipstickverkopers. Er wordt wat afgesmeerd in dit land. Wat een kapsels, trouwens. Wie zou men daarvoor inhuren in het Coronatijdperk? Er zat op een goed moment iemand uit het Kabinet aan tafel, samen met een gepensioneerde quizmaster (v). De voorzitter leek ook op een vrouw. Allemaal reusachtige half blonde kapsels. Ik weet niet precies meer of er nog iemand aan tafel zat. De camera werd steeds zodanig gericht dat altijd wel minimaal één van die oogverblindende kapsels in beeld was. Zoals ik al zei, kijk ik vooral naar de hulpmiddelen van de vrouwen en met drie daarvan heb je het al druk zat.
Er wordt wat afgesmeerd in dit land. Wat een kapsels, trouwens. Wie zou men daarvoor inhuren in het Coronatijdperk?
Er zijn bij die vele programmamakers ook mannen die de zaak komen voordragen. Soms zijn ze ook met zijn tweeën, hè ? Mannen en vrouwen, door elkaar. Dat is om elkaar een beetje te ondersteunen als het moeilijk wordt of als ze het moeilijk gaan vinden. Die vrouwen zijn denk ik op enig moment geïntroduceerd als een vernieuwend element, maar die tijd hebben we gehad, hoor. Het worden er steeds meer. Alle soorten en maten zijn erbij. Eentje vind ik er zelfs wel aardig uitzien, maar als je dan luistert wat ze te zeggen heeft, valt ze meteen weer door de mand. Degene die ik bedoel is ook iets minder oud, maar dat belet haar niet om haar gezicht toch helemaal vol te smeren, hoor. Ja, je moet een beetje met de meute meedoen, hè?
Ik moet zo langzamerhand naar de clou van dit verhaal. Tot nu toe is het alleen maar inleiding, hè?
De clou is dat de Nederlandse televisie de beste tijd wel achter de rug heeft. Ja, ik woon in Hongarije en je kunt hier ook wel jezelf abonneren op Netflix. Maar ja, dan krijg je de Hongaarse ondertiteling, nietwaar ? Bovendien staat mijn schotel gericht op de Astra en ik weet niet of het dan goed gaat. Ik heb zo’n kastje waarmee je geen geld kwijt bent aan de Nederlandse providers, want dan wordt het mij te duur voor alleen het journaal en zo meer. Ik heb ook de filmnetten en wat porno, maar daar kun je alleen steeds dezelfde films kijken. Ik moet natuurlijk iets betalen voor Internet anders werkt dat kastje niet. Ik heb mij laten vertellen dat binnenkort de kosten vanwege internet en satelliet helemaal gaan wegvallen. Men moet dan gaan draaien op de inkomsten van reclame. Nou vind ik reclame nog erger dan de Nederlandse televisieprogramma’s, maar als ik daarover nu iets ga schrijven wordt het langdradig. Binnenkort schijf ik wel een stukje over reclame. Hou mij maar een beetje in de gaten.
De Columnist 