Een hotel in niemandsland

Door: Iris Goudsblom

“Als we met ogen open strelend de duizend kleuren verbeelden. Is het dan genoeg?” schreef ik tijdens de eerste keer dat ik in quarantaine zat, vijftien juli 2021. Wanneer is een mens tevreden? Wat heb ik nodig om het opgesloten zitten in een kamer dragelijk te maken. Dag in dag uit series kijken, scrabble spelen en je af en toe goed vervelen. Misschien is het een bedoening die we als mensen gewoon even uit moeten zitten. We zitten immers in een flinke virusuitbraak. Toch vraag me af of het anders kan. Hoe we zo een situatie minder lamlendig kunnen maken.

Ik zit vandaag voor de tiende dag in kamer-quarantaine. Voor de tweede keer, samen met m’n lief dus niet alleen, maar wel op vijftien vierkante meter. Ik mag alleen de deur uit om een sneetje brood te halen, te plassen, of te douchen. Elke avond wordt er op de deur geklopt en staat er avondeten voor ons klaar.

“Klinkt als een gevangenis,” typte mijn broertje gister met een lachende smiley er achteraan. “In de gevangenis eet je in de kantine, heb je geen bed met een zacht gele deken of een bank waaraan je scrabble kan spelen. Een hotel in niemandsland dat is wat mama zei. Daar kan ik me wel in vinden,” was mijn antwoord.

Het klinkt romantisch, een hotel in niemandsland. Een wilde stad, een chaos van geuren met in het midden alleen de geur van de wind. Een plek waar niemand zich bevindt. Je bent veilig, maar je mist het geruis van de frontlinies. Het woelen van mensen, het joelen van mensen, het snateren, het geknisper, het vragen, het plagen, het praten met verschillende mensen.

Want zo romantisch is het niet. Samen voor tien dagen hetzelfde bed delen is niet geil als je niet af en toe iets anders dan die gele zachte deken ziet. De tijd zorgt niet voor meer kunstzinnigheid als alleen tientallen scrabble woorden je inspiratie zijn. En de stilte zorgt niet voor rust in het hoofd.

Ik moet steeds denken aan die duizend kleuren waarover ik had geschreven. Het observeren van details om zo je kleine wereld te verbreden. Over hoe je meer moet genieten van de kleur van een slok koffie bij het ontbijt. De warme kleur van zonlicht op de muur elke ochtend om kwart voor negen. De piano die subtiel klinkt vanuit het boxje in de kast. De gedachtes die beginnen te gonzen. Het ronde geluid van rollende dobbelstenen bij het spelen van yahtzee. Mijn gelach bij het staren naar voorbijgangers terwijl je met je voetjes de wind vangt, zittend in het raam. Als we al die duizend details vangen, dan word de kleine kamer een stuk groter.

Wij mensen zijn luie wezens. In actie komen puur voor vervolmaking van onze staat van zijn, terwijl we ook de hele dag achter schermen kunnen hangen vinden we nou eenmaal ontzettend moeilijk. En begrijp me niet verkeerd. Alle Marvels op chronologische volgorde kijken, ik vond het genieten. Maar tussendoor wil ik toch een paar van die duizend kleuren vangen. Kleine finesses. Kleine geluksmomentjes. Zodat dit verblijf in niemandsland alsnog als een geslaagd uitstapje voelt.