Door: Ciska van Loocke
Die verschrikkelijke Valentijnsdag komt er weer aan. We worden weer ongevraagd om de oren geslagen met ongrijpbare romantiek. Ik wapen me voor de aankomende storm.
Nu heb ik horen waaien dat we tegenwoordig minder ONS hebben. ONS as in onenightstands. Ons had ook wij kunnen zijn. Wij, zonder label. Wij, niet samen in een doosje verpakt maar elk apart en toch af en toe samen. Wij, zonder schreeuwerige relatiestatus en melige foto’s op Social Media waar plakkerige blauwe duimpjes op kleven.
Ik ben je nog niet tegengekomen. Je lijkt me een soort zeldzame vis in de dating zee; koude bedoening, grijs, schuimend, duister met af en toe eens een kabbelende golf. Een verloren gewaande uitgeroeide soort, aangespoeld aan zee. De Noordzee dan in mijn geval. Het blijkt dat zo’n kabbeling toch het één en ander met zich kan meebrengen en je onaangekondigd ver en diep kan meesleuren.
Toegegeven, we kennen elkaar nog niet. Maar ik wil wel al graag, in alle voorbarigheid om later narigheid te voorkomen, enkele afspraken met je maken. Het gaat me niet zozeer over hoe je eruitziet, met of zonder baard, behaard of niet. Over hoe je je verplaatst, de carrosserie dus. Nee, niet het formaat, niet je ego; vaak verpakt en ingewikkeld in een veeleisende baan of onduidelijke situationship.
Je voelt hem al aankomen, ja very cliché, I know. Het gaat me om de inhoud. Wat erin zit dus. Graag proef ik een sensuele ganache, een mix van gevoel, energie, de magie die ons vervult. Genietend van de benefits, beste vriend. Een smaakvolle helderheid zonder doekjes er omheen te winden. Een klaar en duidelijk draagvlak, bestaande uit een vertrouwensbasis; een goed onderbouwd vliegdekschip. Er wordt van de grond gegaan, maar we pakken het anders aan dan in Warcraft. We laten het zwaar geschut in de vorm van dreigende taal, verwijten en oordelen achterwege. Zonder opportunisme, manipulatie en machtsmisbruik dat een gekwetst ego vaak ijverig als een loodzware last met zich meedraagt.
Ik ga jouw lasten niet meeslepen en ik leg jou ook niets ten laste. Ik stel enkel mezelf aansprakelijk en reken zelf wel netjes af met mijn demonen op tijd en stond. Duidelijke communicatie, dat staat als een praatpaal boven water. Laten we elkaars signalen niet negeren of zwijgen in alle talen. We kunnen taalafspraken maken en elkaar ondubbelzinnige seinen uitsturen, zoals ervaren luchtverkeersleiders dat doen, zonder vluchtig gebrabbel van gebakken lucht. We taxiën, stijgen en landen in alle veiligheid met dergelijk degelijk landingsgestel zonder uitgestippelde route. We zien wel waar we uit komen, we komen er wel.
Onze agenda’s open en bloot naast elkaar, zonder verborgen addertjes. Te allen tijde open en eerlijk afstemmen. Geen ontmoetingen in een donderse bui of onweer, regenvlagen nabij. Eerst gaan ontladen bij vrienden en vriendinnen, wijnen, pilsjes pakken of wat sporten. Ook niet dichtklappen en het boek sluiten zonder voorafgaande duidelijke tekens. Zoveel mogelijk vermoeiend giswerk vermijden.
Het liefst ontmoeten we elkaar ietwat gloeiend van temperatuur, liefst helemaal stralend en opgeladen. We zitten namelijk volop in een energiecrisis. Spaarzaam omgaan met elkaar betekent niet à volonté komen tanken en elkaars bronnen aan duurzame brandstof leegzuigen. Nadien geconfronteerd worden met een peperdure eindafrekening die de voorschotten zwaar overstijgt. Zure nasmaak van verspilde energie en onevenwichtige huishouding. We gunnen elkaar toch wel een minimum aan warmte. Kunnen we een soort groepsaankoop afspreken die we op regelmatige basis evalueren? Een systeem van variabelen, ons af en toe naar ongekende hoogtes brengend. Het blijven aftasten van de prijs-kwaliteit, de vertrouwde aloude vaste waarde van het betere dagelijkse werk dat mooi op een eindrapport komt te staan. Graag een maximumfactuur, want we zitten aan ons plafond. Genoeg gewroet met zwaar gemoed, bloed, zweet en liefdestranen.
Indien je nog verdere vragen zou hebben, dan ontmoet ik je graag voor meer toelichting. Ik ben nog vrij op Valentijnsdag.
De Columnist 