Gelukkig nieuwjaar

Door: Ciska van Loocke

Met een stuk ijstaart in mijn mond, opgetrokken wenkbrauwen, gefronst voorhoofd staar ik naar het beeldscherm en spits ik mijn oren tijdens het Journaal op Oudejaarsdag. Voor de Olympische Winterspelen worden tweehonderd sneeuwkanonnen ingezet. TWEEHONDERD… Excuseer!

Winterspelen helemaal afhankelijk van nepsneeuw hoor ik de sportjournalist vermelden, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Ben ik de enige die dit compleet gestoord vindt? Heb ik het wel goed begrepen? Ik google erop los en lees in Het Parool: “Er bestaan ernstige zorgen over de schade die de Olympische Spelen aanrichten aan de natuur in het gebied.” Zwart op wit lees ik de bevestiging van wat ik vreesde te hebben gehoord.

Waanzin, wat is er in godsnaam van de wereld geworden? Intriest vind ik dit. Dit kan toch nooit de bedoeling zijn geweest toen de oude Grieken ter ere van Zeus de Spelen voor het eerst lieten doorgaan in Olympia. Volgens een mythe zou de toenmalige koning het Orakel van Delphi om advies hebben gevraagd hoe hij zijn onderdanen kon beschermen tegen oorlog. Het antwoord was om spelen te organiseren. Voor de tempel van Zeus werden op het hoofdaltaar honderd ossen verbrand. Dit vuur werd brandende gehouden gedurende de Spelen.

Waar blijven de orakels vandaag en waarom brandt ons vuur niet furieus als het om natuurbescherming gaat, vraag ik me vol onbegrip af. Hoe is het mogelijk dat dergelijke Winterspelen in 2022 überhaupt in deze vorm kunnen plaatsvinden? In tegenstelling tot in de Oudheid, worden we nu niet beschermd tegen oorlog; er woedt een ware Klimaatoorlog waar aanzien belangrijker is dan natuurpracht.

“Peking is er trots op dat het na de Zomerspelen van 2008 nu ook Winterspelen mag organiseren – maar eigenlijk kán dat helemaal niet,” lees ik ook in het artikel van Het Parool. Trots, misplaatste trots. Ego… Waar is onze fierheid als het gaat om het tegenhouden van uitroeien van natuurgebieden?

In tegenstelling tot in de Oudheid, worden we nu niet beschermd tegen oorlog; er woedt een ware Klimaatoorlog waar aanzien belangrijker is dan natuurpracht.

In de 19de eeuw werd de Spelen nieuw leven ingeblazen door Pierre de Coubertin met de Olympische gedachte: “ Deelnemen is belangrijker dan winnen.” Een uitspraak die hij overnam van de bisschop van Pennsylvania en deze klinkt als volgt: “Het belangrijke in het leven is niet de triomf, maar de strijd, het essentiële is niet om te hebben gewonnen maar om goed te hebben gestreden.” Klinkt nogal zuur als je denkt hoe er tijdens de spelen op een kunstmatige manier wordt gestreden die in schril contrast staat met de strijd om het behoud van onze prachtige planeet.

Op 1 januari 2022 worden temperaturen van 15 graden gemeten; de warmste Nieuwjaarsdag ooit. De vogels fluiten lenteliederen en fladderen verward rond. Ik maak een wandeling en kan alleen maar huilen om de menselijke soort die het evenwicht van de planeet verstoort om toch maar te kunnen scoren. Dromen en wensen doe ik niet maar ik heb wel een voornemen; te schrijven over de opwarming van de aarde en zo hopelijk het vuur aan te wakkeren.