Ondergang van concurrentie, pleidooi voor vrij spel

Door: Ciska van Loocke

“Ik concurreer met niemand. Ik heb geen zin om het spel te spelen om beter te zijn dan wie dan ook. Ik probeer gewoon beter te zijn dan de persoon die ik gisteren was.” Deze quote van Jenny Perry, vrij vertaald uit het Engels, probeer ik dagelijks toe te passen in mijn carrière. Maar toegegeven, het loopbaan pad is noch rechtlijnig, noch duidelijk uitgestippeld. Eerder beweeglijk met de nodige uitschieters of opvliegers.

“Survival of the fittest in the war for talent.” Met deze strijdvaardige termen omschrijf ik hoe ik de huidige arbeidsmarkt ervaar. Werknemers vallen als vliegen; ik mocht zelf ervaren hoe het voelde om als een gewond insect een tik te krijgen. Genadeslag of zegen? Vergeef me deze neerslachtige tone of voice, ik zit immers nog in mijn recuperatiefase, op zoek naar een helend medicijn; een remedie tegen de arbeidspijn.

Survival of the fittest in the war for talent

Pijnlijk om vast te stellen dat mensen, met hart en ziel, die achter de cijfers schuilen, vaak worden vergeten. Bewust of onbewust, een blinde vlek of verblind door een tunnelvisie, voornamelijk gevoed met cijfers. Compleet voorbijgaan aan de gevoelens, behoeftes en signalen op de werkvloer.

Het beleid blijft reactief inspelen op de gevolgen op de arbeidsmarkt waar we niet meer naast kunnen kijken. Onder andere in de vorm van knelpuntberoepen en krapte. Verder blijven we star voorbijlopen aan de prioriteit van de oorzaak, de essentie, de onderliggende gesmoorde boodschap. Iets wat met trends, cijfers, percentages blijkbaar nog niet voldoende blootgelegd kan worden.

Verder blijven we star voorbijlopen aan de prioriteit van de oorzaak, de essentie, de onderliggende gesmoorde boodschap.

Steeds terugkomende thema’s zoals burn-out, bore-out, work-life uit balans, overmatige stress, demotivatie, gebrek aan zingeving, depressie, pesterijen, communicatie, faalangst en perfectionisme. Laat ik het nu even heel zwart-wit benoemen met de term ‘complete loopbaanverduistering.’ Complete zinsverbijstering, de logica ontbreekt. Waar blijft ons buikgevoel, onze intuïtie? Wat maakt dat we ons verdoofd en verblind laten leiden door een emotioneel onbeschikbaar beleid? Gedreven door angst, ego, kwantiteit en snelheid.

Terwijl wat ons net samenbrengt op de werkvloer, een gemeenschappelijke passie, visie, een overtuiging of waarde is. Juist om deze reden voelen we ons trots en gewaardeerd om door middel van ons werk ergens deel van uit te maken. Een plek waar we het verschil kunnen maken en bezield en bevlogen bijdragen.

Juist om deze reden voelen we ons trots en gewaardeerd om door middel van ons werk ergens deel van uit te maken.

In tegenstelling hiervan worden we compleet uitgedoofd, versmoord door cijfers, indicatoren, rapporten en plat bejag om de beste te willen zijn. We concurreren met andere ego’s, compleet verblind door deze misplaatste en inspiratieloze motivatie.

Ambachten bijvoorbeeld verdwijnen stilletjes aan ongezond op de achtergrond. Werk dat tijd, passie, toewijding, opoffering en doorzetting vraagt, wordt van tafel geveegd met kwantiteit, snelheid en emotionele afstomping. Het onmogelijke wordt verwacht, het monster van de arbeidsmarkt is zo veeleisend geworden, deels het Noorden kwijt door de digitalisering. Enkel robots hebben alle competenties vereist voor bepaalde jobs, de legende van de witte raven blijft tevergeefs verder leven.

Wie actief participeert, gaat met elkaar de strijd aan, wordt met elkaar vergeleken, gaat uiteindelijk op elkaar lijken, verliest identiteit en creativiteit in de rat race. Een olievlek die zich steeds sneller verspreidt en de arbeidsmarkt verder verziekt. We maken elkaar soms het leven zuur, gaan te werk vanuit ego, baseren ons vaak op niets voelende en weinig actuele procedures. Laten ons bij momenten drijven door wantrouwen en controle met als tot gevolg zieke bedrijfsculturen die niet te meten zijn in cijfers, maar wel voelbaar aan de mentale en emotionele moeheid van ons land.

We maken elkaar soms het leven zuur, gaan te werk vanuit ego, baseren ons vaak op niets voelende en weinig actuele procedures.

Mensen uit de zwaarst getroffen sectoren met knelpuntberoepen getuigen, maar worden niet gehoord door een beleid dat vaak voeling mist met wat er zich echt afspeelt op de werkvloer; geen kinderspel. Toch blijft men verkrampt vasthouden aan angst voor verlies van controle en afgang van de bewijsdrang met nog weinig ruimte voor vrij spel.