Door: Michiel van den Dorpel*
Als Alzheimerpatiënt doe ik er alles aan om gezond te leven in de overtuiging de achteruitgang te remmen. Mijn grootste hobby, hardlopen, zorgt ervoor dat ik lichamelijk fit ben, veel tijd buiten in de natuur doorbreng en contact heb met loopmaatjes. Dat laatste is met name belangrijk voor de mentale gezondheid. Als loper heb ik al veel marathons in binnen- en buitenland tot een goed einde gebracht, maar deze vonden plaats in de tijd dat ik nog geen Alzheimerdiagnose had. In mijn zucht naar het lopen van nóg een marathon, besluit ik voor het hoogst haalbare te gaan: Londen, één van de zogenaamde majors en een prestigieus fundraising evenement. Ik kom er al snel achter dat het moeilijk gaat worden; de kans om via loting een startbewijs te veroveren is 3%. Ik neem daarop het besluit om een plekje te veroveren via fundraising, een besluit dat me een groot deel van het jaar bezig zal houden…
* Michiel schrijft over zijn ervaringen met Alzheimer, waarmee hij in februari 2019 werd gediagnosticeerd.
Mijn journey start in december als ik me inschrijf. Zonder illusie, maar mét het verhaal van mijn Alzheimerdiagnose. Na de inschrijving openbaren zich automatisch vele goede doelen waar je je kunt melden. Ik richt mijn pijlen op Alzheimer Research U.K. De eerste stap om eventueel in aanmerking te komen voor een startbewijs is het invullen en opsturen van een aantal vragen met betrekking tot mijn motivatie. Blijkbaar is er interesse, want niet lang daarna word ik uitgenodigd voor een telefonisch interview.
De dame die ik spreek is zó enthousiast, dat ik me op een gegeven moment niet meer kan inhouden en zeg dat het wel lijkt of ik door ben, waarop ze zegt: “Yes, we’d love to have you in the team!”. Amper bekomen van deze overwinning besef ik dat mijn status de doorslag moet hebben gegeven; er zullen niet veel Alzheimerpatiënten zijn die een marathon kunnen lopen. Het feest kan beginnen!
Ik besluit door te werven. Een goede zet, want er wordt een bedrag opgehaald waarvan ik nooit had durven dromen.
Ik begin gelijk met fondsenwerving. De jeugd is aan zet; dochterlief en de zoon van een vriend bouwen een website en managen de social media. Het loopt goed en binnen korte tijd heb ik het vereiste bedrag verzameld voor Engeland. Ik besluit door te werven, maar dan in Nederland. Een goede zet, want in de maanden die volgen wordt een bedrag opgehaald waarvan ik nooit had durven dromen, met als bonus vele hartverwarmende steunbetuigingen.
Of het nu de buurt is geweest, de studentenhuizen van mijn kinderen, vriendjes van vroeger of voormalige collega’s, en wie dan ook welk bedrag heeft gedoneerd, ik ben diep getroffen door het succes van mijn actie. Het geeft ook aan dat men zich bewust is van de ernst van de ziekte van Alzheimer, waarmee één op de vijf (!) mensen vroeg of laat te maken krijgt.
Na elfhonderdvijftig kilometer training, gerekend vanaf één januari, maak ik me op voor de grande finale. Dat beleef ik niet alleen. Mijn ‘gevolg’ bestaat uit mijn vrouw, twee dochters, en drie loopmaatjes, hoe cool is dat. Op verschillende dagen vliegen we in en verzamelen we ons in het hotel, prachtig gelegen op een steenworp van Hyde Park, in Kensington. Museum- en restaurantbezoek wisselen elkaar af tijdens de wandelingen door de stad.
Drie oktober is het zover. De natte dag voorafgaand leek nog even roet in het eten te gooien, maar het blijkt vals alarm. Na na een lange reis vanuit mijn hotel via meerdere undergrounds kom ik aan bij een enorm heuvelachtig terrein in de middle of nowhere. Deze ongewone startlocatie blijkt heel slim te zijn gekozen. In plaats van de gebruikelijke massale start, die ik gewend ben van andere marathons, worden we hier in relatief kleine waves op weg gestuurd.
Mijn ‘gevolg’ bestaat uit mijn vrouw, twee dochters, en drie loopmaatjes. Hoe cool is dat?!
Het eerste stuk lopen we nog in de buitenwijken; het is nog redelijk rustig en fijn om op gang te komen. Ik heb geen idee hoeveel duizenden mij al voor zijn gegaan, maar merk dat ik niet in een al te snelle groep ben begonnen. Dat vind ik wel lekker in het begin, maar ik merk dat ik steeds meer lopers achter me laat. Langzaamaan worden we in de steeds grotere wordende toeschouwersaantallen gezogen. Er klinkt veel muziek, van hiphop tot doedelzak. Overal staan groepen die zichtbaar en hoorbaar de goede doelen organisaties vertegenwoordigen. Meerdere keren word ik aangemoedigd door groepjes die ‘Alzheimer Research’ vertegenwoordigen.
Inmiddels zit ik bijna op de helft, en begint het zwaarder te worden. Ik vraag me af of ik in deze massa ‘mijn team’ nog zal zien, ik heb een dipje en kan wel een opkikker gebruiken. Eerst maar even genieten van de Tower Bridge waar zoveel mensen staan, dat er werkelijk geen gaatje meer te vinden is. Of wel? Ik zie opeens mijn vriend Erik op me af komen, hij moet over het hek geklommen zijn! Hij neemt me mee naar waar de rest staat, mét spandoek: ‘Team Michiel’. Ik was zo blij als een kind en emotioneel ook. Zo’n moment, hoe kort ook, geeft een niet te overtreffen boost, en met een lach op mijn gezicht vervolg ik mijn route. Later zie ik ze nóg een keer, waarna ik langzamerhand richting finish ga.
De finishlijn ligt traditiegetrouw op The Mall, voor Buckingham Palace. Hier jut ik het publiek nog even op, wat wordt beantwoord met enthousiast gejuich. Nog een paar stappen en ja; missie volbracht! Team Michiel staat me al op te wachten en na de warme omhelzingen lopen we om de hoek naar de ontvangstlocatie van Alzheimer Research U.K., waar ik onthaald word met een heerlijke massage en versnaperingen.
Tijdens de weken die volgen geniet ik volop na. Vele berichten komen tot mij en en ik word in het zonnetje gezet door Alzheimer Nederland. Velen complimenteren me met mijn fysieke inspanning, maar voor mij is de winst dat ik in de gelegenheid ben geweest om mensen bewust te maken over een ziekte die velen van ons treft, in welke hoedanigheid ook. Waarvan akte!
De Columnist 