De Rituals van Bokito

Door: Marian Ganesha

Enkele maanden geleden ging ik aan de slag bij Arvato en mocht ik de mooie producten van luxemerk Rituals in de juiste doosjes leggen. Ik had er zin in, was nieuwsgierig naar het werken in een fabriekshal en hoopte op een fijne werksfeer.

Na de kennismaking reikten twee dames van Tempo Team me een T-shirt van Arvato uit, grijs en verwassen. Ik kon nog net de letters ARVVV lezen. Daarbij kreeg ik een paar veiligheidsschoenen zonder inlegzool en een grijs sweatshirt voor de koudere dagen. Gezien het fysiek best pittige werk is met binnen een temperatuur van 32 graden, moest ik dat ene T-shirt elke avond na mijn dienst wassen. Waarom geen tweede exemplaar? De zoolloze veiligheidsschoenen zorgden voor brandende voeten, waarop ik besloot mijn eigen Sketchers inclusief memory foam te slopen om pijnvrij mijn shift van acht uur te kunnen draaien.

Ik verbaas me over de gang van zaken bij Arvato-Rituals. Zo zag ik ‘s ochtends dames als een Kardashian naar binnen lopen, maar eenmaal bij de lockers veranderden ze in grijze Arvatomuizen. Rituals is een kleurrijk merk en men zou toch denken dat er wat meer kleur en fleur qua bedrijfskleding aanwezig zou zijn. Dit leek meer op een oude Engelse kostschool.

Rennen

Het klokken was streng. We hadden dan wel twee keer een half uur pauze, de hallen zijn zo groot als voetbalvelden. Als we in de pauze een frisse neus buiten wilden halen, moesten we zeven minuten hollen door de lange gangen en weer zeven minuten terug rennen om op tijd in te klokken. Ofwel bijna een half uur minder pauze; natuurlijk op eigen rekening. Je kon ook in de kantine vertoeven, maar het was niet wijs om een broodje gezond te bestellen zoals een jonge collega deed: op het moment dat de pauze bijna om was, arriveerde het broodje. Dit omdat iedereen tegelijkertijd pauze had, wat de kantine niet aan kan. Daar komt bij dat de ruimte potdicht is zonder frisse lucht. Dus holden we massaal naar buiten, onderwijl een krentenbol naar binnen mikkend om buiten als roker met een beetje geluk een halve sigaret te nuttigen om vervolgens weer terug te sjezen.

Angstcultuur

In de fabriek werkte een leidinggevende jongeman, die niet te beroerd was om voor mijn jonge, knappe vrouwelijke collega’s die iets te laat van pauze terugkwamen, de inkloktijd in zijn computer aan te passen. No need to say dat hij dit voor lelijke oude mannen niet deed. Deze zogenaamde leidinggevende was niet te beroerd om een angstcultuur te creëren. Zo nu en dan zocht hij een zwakkere uit, het liefst een Poolse jongeman met duidelijk autistische trekken of een statushouder uit Eritrea. En plein public kafferde deze Rituals-Bokito zijn slachtoffer dan even lekker uit. De statushouder zou bij ontslag namelijk een hoop problemen met een uitkering krijgen en de Poolse jongeman, die overigens prima en zorgvuldig zijn werk deed, kon zich moeilijk verdedigen met zijn beperking op het sociale vlak en onderging het lijdzaam.

Ik hoopte dat Bokito mij eens te pakken zou nemen, maar helaas bleef ik buiten schot. De mensen die ik sprak in de fabriek waren bang voor hem en er was geen andere leidinggevende die deze bully op zijn recht van zwijgen wees.

Hygiëne

Terwijl ik met mooie producten werkte, waarvan de heerlijkste geuren mij tegemoet kwamen, was dit met de toiletgroepen wel anders. En dan vooral bij de herentoiletten. Ik verdwaalde op een zekere dag op zoek naar mijn locker en de ammoniakgeur sloeg mij tegemoet. Leve het mond-neus kapje. Een wasbak stond vol water, duidelijk een verstopping, maar drie dagen later was dit nog steeds het geval. Het meurde leuk.

Verantwoordelijkheid

Nu kun je denken: Waarom geeft niemand dat door? Tja, wat mij ook opviel is dat de noeste arbeiders uit Litouwen en Polen ongelooflijk slecht Engels of Duits spreken, laat staan Nederlands. Zo was er tijdens een avonddienst een leidinggevende Poolse jongeman aan het werk en deze had de wind er op een goede manier onder; absoluut een aanwinst voor het bedrijf. Op een zeker moment zwaaide hij met een rood plastic bekertje voor mijn neus en zei iets onverstaanbaars. Ik dacht: Wat aardig van hem, hij vindt dat ik met dit warme weer meer water moet drinken. Maar nee, na tien minuten koeterwaals begreep ik dat een rood bekertje op een rek betekende dat de bestelling prioriteit had en ik daar mee mocht beginnen. Er zouden toch doorgroeimogelijkheden moeten zijn voor deze toppers. Inclusief taalverbetering, zodat ook zij zich verstaanbaar kunnen maken op de werkvloer en hun kinderen kunnen helpen met hun huiswerk.

Ook denk ik dat contractverbeteringen aan de orde zijn. Veel mensen bleken al jarenlang op een flex-contract bij Arvato te werken, waar alleen uitzendbureaus blij en rijk van worden. Ik ben dan ook niet verbaasd over het grote verloop bij Arvato-Rituals. Ik heb de vrijheid genomen om in mijn hollende pauze als ervaren jobcoach mensen op hun mogelijkheden te wijzen. Een van de werkneemsters, een toppertje van dertig, gaat bijvoorbeeld de gehandicaptenzorg in via een leerwerktraject zodat zij zich wel kan ontplooien.

Gezien de sfeer in het bedrijf, het hollen, de taal, de Bokito en de stroeve gang van zaken met uitzendbureaus heb ik vroegtijdig besloten Arvato-Rituals te verlaten. Ik haal het memory foam weer uit de verstrekte schoenen en ik ga verder met mijn carrière op een ander vlak.

De Rituals-filosofie; om te genieten van kleine betekenisvolle momenten is een leuke marketinguiting, maar onderaan de piramide valt er weinig te vieren, op de teugels na misschien.
Zoals een oud boeddhistisch spreekwoord stelt: als de wortel is aangetast, ziet men dit terug in het loof der boom.