Doornroosje

Door: Nabila Bendriss

Materialisme is tegenwoordig de doorn die ons allen heeft verdoofd. We willen meer en meer om op te vallen, stoer te zijn en misschien ons geweten om de tuin te leiden. Liefde wordt door velen uitgedrukt in dure cadeaus. Hoe duurder het cadeau, hoe meer ik van je hou. Kinderen reageren ijskoud wanneer ze een lego poppetje als verjaardagscadeau krijgen. Ze kijken vol onbegrip, zoekend naar de ingang van de usb die ontbreekt.

Steeds meer commerciële feestdagen moeten gevierd worden om te blijven consumeren. Als de kalender vooraf gedrukt wordt, is er geen plek meer over voor de andere afspraken; ja er is zelfs een nationale spaghettidag. Om je kapot te lachen, toch?

Wanneer komt die ene kus die ons wakker maakt?

We leven in een warboel van onbegrip, blinde vlekken, verwaarloosde emoties en koppigheid van heb ik jou daar. Ontkenningen van fouten. Feiten die pal voor onze neus staan, en wij vinden ze niet waar. We doen moeilijk, omdat we het vandaag even moeten doen met wat ouder brood.

Mens, denk niet dat je superieur bent aan je buurman die je slechts kent van horen zeggen. Misschien kun je een keer gaan vragen of hij hulp nodig heeft. Of gluur jij liever vanuit je veel te dure jacuzzi door het raam van de buurman, in de hoop iets van het gebeuren te zien? Jij bent een kei in het verleggen van respectloze grenzen. Jouw eigen territorium, die je hebt gemarkeerd met je dollars. Je weet geen fluit van het echte leven. Je leeft enkel op de maat van de Facebookmars. Je weet alles van beleggen, luxe oorden waar je vertoeft en bolides waarmee je onderuitgezakt over het asfalt zoeft.

Er is niks mis mee om een levensgenieter te zijn, ik gun ieder het mooiste geluk. Wat ik alleen bestrijd is het feit dat mensen niet omkijken naar de zieke bejaarde buurman; een veteraan die heeft meegestreden voor de vrijheid waarin we nu leven.

Deze man heeft ons land helpen opbouwen, hard gewerkt en tijdens zijn missie vele slagvelden doorkruist. En nu door iedereen vergeten en verwaarloosd in zijn huisje achter gelaten. Hij kan eens per week douchen, omdat hij door zijn aandoeningen en hoge leeftijd niet meer zelfredzaam is. En zo ook afhankelijk van anderen die, omdat ze onder de werkdruk bezwijken geen tijd voor hem hebben. Zijn koelkast ligt vol met bedorven voedsel waar hij geen weet van heeft. Kijkend in de spiegel schrikt de man zich een hoedje, ziet een wildvreemde die hij niet kent. Nationale burendag heeft hij nooit gevierd.

Voordat jij vannacht je bed instapt, kijk dan even extra in de spiegel en stel jezelf de vraag: ‘Is dit het leven dat jou leeft of leef jij het leven dat jou tijdelijk gegeven is?’