Post-breakup outline

Door: Müge Yalçin

And again, het zoveelste relatiebreukverhaal. Is dat niet hetgeen we denken wanneer we een post zien op Instagram van één of andere eigentijdse poëet. Een synopsis van een teleurstellende ervaring, een pijnlijke emotionele verstandhouding. Gevolgd door een voorbode van wat komen zal; een verankering van onheilspellende emoties, gedachten en bedenkingen post-breakup. Een rouwproces tegemoet gaan. Een onschuldige, nietsvermoedende liefdesovertuiging slopen. Jezelf deze eigen maken. Dat is je taak. Je plicht. Het ethische commitment dat je aangaat met jezelf. Voor jezelf.

Een pleidooi voor ‘het is oké om te rouwen’ of ‘neem gerust je tijd.’ En de do’s and dont’s wat betreft de copingmechanismen. ‘Leer een tijdje met jezelf zijn, laat het bezinken,’ een rebound is ten zeerste afgeraden, dit zou namelijk geen gezonde manier van coping zijn. Maar wie checkt de echtheid hiervan? En meer nog, wie oordeelt of dit al dan niet ethisch of psychologisch correct is? Heb je als mens, sociaal wezen, dan niet het recht om wat liefde en affectie (of noem het troost, whatever) te zoeken in andere comforting oorden? Vooral wanneer je deze levensbehoeftes hebt gemist in je op de klippen gelopen relatie. Het is dus niet zozeer een kwestie van hop-on-hop-off, maar bovenal een drang om welverdiende, kwaliteitsvolle en kostbare (en verloren) affectie-momenten in sneltempo in te halen. Een inhaalmanoeuvre, om het zo te zeggen. Als het ware een poging tot het opvullen van onvoorziene gaten in een emotionele verbintenis.

Want let’s face it, het was eerder een ‘geven en geven’- dan ‘een geven en nemen’-relatie. Wel, de feiten zijn de feiten. Het pijnlijke besef dat je aan emotioneel-affectieve deprivatie hebt geleden, hier in feite nog steeds aan lijdt, komt pas nadien. Het lijkt wel een aanslag op de rede. ‘Waar ben ik al die tijd geweest met mijn gedachten?’ of ‘hoe kon ik zo blind zijn?’ Vragen van die orde houden je bezig voor een x-aantal weken. Of maanden. De ratio neemt het noodgedwongen over van het hart, kleurt blinde vlekken in met een gele markeerstift, want hoe duidelijker hoe beter. Ooit moet dat kwartje toch vallen? De realiteit moet toch wel eens gaan doordringen zeker? Het was niet voorbestemd. Hoe pijnlijk of teleurstellend het ook is. Truth hurts.