Toekomstmuziek

Door: Sunita Steenbakker

Zelden heb ik zo’n intense week meegemaakt. In september was de uitvaart. Alles vooraf tot in detail door je uitgestippeld. Zoals mijn zus en ik jou als vader kennen. Een indrukkende bijeenkomst met mooie muziek, ontroerende en humoristische verhalen en verrassende anekdotes. Twee dagen later kreeg ik, jouw jongste dochter te horen dat ik een tumor heb.

Voor jou begon het vijftien jaar geleden. De diagnose kanker sloeg in als een spreekwoordelijke bom. Ondanks alle onderzoeken bekeek je de situatie nuchter of, zoals ik meerdere malen aangaf ‘gematigd positief op z’n Zeeuws’. Nu had je al geen hoge pet op van medisch specialisten en ook de voorspelling dat je nog hooguit twee jaar te leven zou hebben, legde je naast je neer. ‘We zullen het zien!’ riep je strijdbaar.

Gelukkig waren er vele interesses. Zoals muziek; ruim vijftig jaar dirigent van diverse zangkoren en je muziekkamer waar je vele uren doorbracht. Ook de fietsentochten, zeker met de hele familie, waren dagen waar je naar uitkeek. Het werken in de tuin had meer een sociale functie: dankzij de vele gesprekken met dorpsgenoten en andere bekenden duurde het snoeien van een hegje van drie meter toch al gauw zo’n anderhalve dag. De biljart toernooien waren favoriet, want ook daar was het gebabbel belangrijk. Belangrijker dan het spel zelf.

Voor mij begon het deze week. Na ruim twee maanden vloeibare voeding, slinken de kilo’s weg. Verminderde energie, het constant koud hebben, duizeligheid en vermoeidheid zijn het gevolg. Tot ik ’s nachts wakker word en ik me ervan bewust ben dat er meer aan de hand is. In mijn gedachten ben ik al bezig hoe ik wil reageren op een diagnose.

En dan de daadwerkelijke diagnose. Ik kan me hier grote zorgen over maken, met overuren aan piekeren. Daar is op zich niets mis mee en het is ook begrijpelijk, maar het neemt alleen maar energie weg. Energie die ik nu juist zo nodig heb. Het klinkt misschien rationeel en hard, maar voor mij de meest effectieve manier. Al is het alleen maar voor mijn eigen gemoedsrust.

Het maakt in principe niet uit wat er op mijn levenspad komt. Het staat en valt met de manier waarop ik er mee om ga. Neale Donald Walsch heeft er boeken vol over geschreven. Het hoofd, het equivalent van een computer, kan alleen maar werken met de data die hij tot zijn beschikking heeft. De ziel/spirit gaat verder, op een ander niveau. De juiste balans tussen hart en hoofd maken situaties draaglijk. Ik heb een keuze: ik kan zelf beslissen hoe ik reageer!

De juiste balans tussen hart en hoofd maken situaties draaglijk. Ik kan zelf beslissen hoe ik reageer!

Die levensvisie heb ik van jou. Je luisterde zonder te oordelen. Je gaf advies als ik je erom vroeg en hopelijk ook andersom. De vele gesprekken die we hebben gehad over mijn werk in Afrika op het gebied van hiv/aids. De vriendjes waar ik mee thuiskwam en waar je meer dan eens met je fijnzinnige humor zei: “Het is weer een flierefluiter.”

Als kind was ik bang voor spinnen die jij als een ware overlevingsexpert verjaagde. Samen muziek maken: jij als een prof achter de piano en ik rommelde wat aan op de gitaar. Je was er altijd voor me, je bent er nog steeds en dat zal niet veranderen. Een wijze en intelligente man op wie ik (en niet alleen ik) kan vertrouwen.

Je rouwkaart laat de volgende tekst zien.

Als ik op mijn fiets stap
kijk ik nog één keer om
en groet jullie allen.
Het gaat jullie goed!

Ik fiets en voel de wind door mijn haren. Jij fietst naast me. Een ongelooflijk gevoel van vrijheid. Ik hoor je lach en zie je glimlach. Wat de toekomst brengt? ‘We zullen het zien!’