Door: Lutine de Zee
Ik heb wel eens periodes gehad dat ik me niet goed voelde. Als ik er nu aan terugdenk had dat waarschijnlijk iets te maken met dat ik weinig sliep en veel uitging. Nu doe ik dat niet meer, ik heb ritme en structuur zoals ik die nog nooit gehad heb. Ik loop stage, volg mijn lessen, heb een baan, of eigenlijk heb ik er drie… Ik voel me al maanden beter, energieker. Ik was zoekend, wilde mezelf ontdekken, patronen doorbreken. En sinds een paar maanden voel ik me sterk; over wie ik ben, over wat ik wil, wat ik goed kan. Het valt mensen om me heen op, en ik voel me eindelijk goed over mezelf. Krachtig. Ik voelde me echt krachtig de laatste tijd.
En ineens stopte het. Waar ik vroeger niet kon huilen, huil ik nu om een spelshow op televisie. Ik wandel veel en huil dan als het donker wordt, of als de wind mijn gezicht streelt. Ik wil afleiding bij andere mensen, maar voel ook dat ik tijd met mezelf nodig heb. Ik moet dingen op een rijtje zetten, dingen een plek geven, er zijn nog steeds patronen die ik moet doorbreken. Ik heb stress, ineens, terwijl ik die emotie helemaal niet kende. Het gaat over dingen die ik niet kan bespreken met iemand, omdat niemand deze kant van mij kent. Sommige mensen denken van wel, maar ik weet dat het niet zo is. Ik vond dat veilig, mijn hele leven lang, maar vandaag voelt het even alsof ik alleen op de wereld ben. Ik weet niet waar ik heen moet en ik wil mezelf een knuffel geven, maar het lukt niet. Niet echt.
Ik voel me ook niet meer krachtig. Sommige mensen laten minder van zich horen. Ze hebben me niet nodig. Vinden ze me nog wel leuk? Wie vindt mij eigenlijk nog leuk? Ik wil graag bij een specifiek persoon zijn, maar vraag me steeds sterker af of dat wederzijds is. Ik denk het niet. Dan had hij vast iets gezegd. Mijn baas zegt dat het spannend is dat ik vrijdag weer mag werken. Ik lach om zijn grapje, maar ik vraag me al de hele avond af of hij me een slechte werknemer vindt. Heeft hij zoiets niet al eerder gezegd? Ik ben gezellig, maar ben ik ook goed? Ben ik eigenlijk wel gezellig? Met mijn vorige leidinggevenden ging het ook fout, dus het zal wel aan mij liggen. Tuurlijk ligt het aan mij.
Mijn stagebegeleidster appt me dat we maandag een voortgangsgesprek hebben. Ik weet dat de andere stagiaires dit ook hebben, dus het komt niet uit de lucht vallen. Ik word toch misselijk. Ze gaat me vast vertellen dat ze niet tevreden over me is. Dat dit niet mijn roeping is. Straks haal ik mijn stage niet. Is het niet te hoog gegrepen voor me?
Ik maak me druk. Om een medisch dingetje waarvoor ik nog niet naar de dokter ben geweest, om mijn kamer die ik moet renoveren. Om een sleutel die ik kwijt ben. Om mijn stageopdrachten die ik bijna moet inleveren. Om mijn scriptie van volgend jaar. Om de punten die ik nog moet halen. Ik maak me druk over die jongen die onder mijn huid kruipt maar waarvan ik eigenlijk wil dat hij verdwijnt. Om mijn kat die doodgaat, en om mijn vrienden die het al veel langer veel zwaarder hebben dan ik. Ik maak me druk en mijn hoofd doet zeer, het stopt niet en ik ben voor even bang dat het nooit stopt.
Tuurlijk stopt het. Het stopt altijd. Ik weet dat ik straks weer zin heb om naar buiten te gaan, dat ik kalm word van de zon. Ik weet dat ik binnenkort weer kan lachen om een kind, en verliefd kan zijn op iemand die alleen maar voorbij liep.
Dit gevoel is, godzijdank, altijd tijdelijk, het duurt nooit langer dan een paar dagen. Maar vandaag voelt het zo, en ik dacht, ik schrijf het even op. Misschien dat ik dan weer kan ademen.
De Columnist 