Aan de Canta! Mijn weg naar meer vrijheid

Door: Sunita Steenbakker

Als je er zelf een hebt zie je ze steeds meer: Canta’s. Het kleine tweepersoons autootje dat vooral in Amsterdam een gewild vervoermiddel is. En dat is niet zo gek: je kan er zowel mee op het fietspad als op provinciale wegen. Bovendien kan je vrijwel overal parkeren, zelfs op de stoep. ‘Dat is een autootje voor mij!’ dacht ik toen er eentje voorbijreed. Klein, compact en niet te veel technisch gedoe. Ik zag mezelf al rondscheuren. Nog geen half jaar later had ik er een. 

In augustus 2020 ontving ik ’s-avonds een sms van een vriend: ‘Ik heb een Canta voor je!’ Het tweede- derde- of vierdehands wagentje stond al voor mijn deur. Een proefritje, weliswaar hortend en stotend, was snel gemaakt. Mijn eerste auto: een bijzonder moment. Een aantal jaar geleden was ik betrokken bij een auto-ongeluk en mijn rechter voet en onderbeen lagen in de kreukels. Ik heb sindsdien moeite met lopen en dan is dit een ideaal vervoersmiddel.    

Mijn Canta is zwart, wat overeenkomt met mijn kledingkeuze. Het initiële idee van een zwart autootje met zelf geschilderde, gedipte of gewrapte paarse bloemen heb ik maar laten varen. De rede wint van de creativiteit. Zelfbescherming in meerdere opzichten. Laat ik eerst maar eens het karretje onder controle hebben voordat ik door de stad sjees.

Stokstaartje

Qua afmetingen komt de mijn auto verrassend dicht in de buurt van mijn fysiek: klein en compact. Een miniatuurmens in een miniatuurauto. Meerdere keren zijn er opmerkingen gemaakt over deze frappante overeenkomst en naast een lach en zelfspotgrap borrelt er ook een feministische Canta filosofie in me naar boven: het is mijn auto en ik kan doen wat ik wil! Ik ben de baas in mijn eigen Canta. Dus stoel naar voren en leuning recht. Als een stokstaartje die een drukke autoweg wil oversteken, als een slechtvalk die een muis op een kilometer afstand spot en met arendsogen in de gaten houdt, zit ik achter het stuur. In den beginne reed ik vooral ‘s-avonds: minder verkeer en mijn auto is zwart, dat valt dus niet op. Maar hoewel dit goed voor me uitpakte was er helaas nog wel het een en ander op de bolide aan te merken…

Belemmeringen op de weg

De lijst van technische mankementjes werd tijdens de eerste maanden van mijn rijavontuur steeds langer. Het begon met de motor die er, rijdend op de autoweg, ineens geen zin meer in had. Gelukkig was de vluchtstrook dichtbij anders werd ik wel door het geraas van passerende auto’s naar de vluchtstrook geblazen. Daarna volgde er meer: een spontaan ontplofte band, startproblemen met de chook, onbekende geluiden als het gas werd losgelaten en al rijdend soms een vreemd geluid wat nog het best omschreven kan worden als een piepende driewieler. Kortom: ik werd steeds onrustiger bij het vooruitzicht om te gaan rijden. 

Met de ervaren technische problemen ontstond in mijn hoofd een lijst van mogelijke obstakels: onbekende wegen met hobbels en bobbels, andere weggebruikers, paaltjes op het fietspad die te dicht op elkaar lijken te staan, mijn Canta die wegwaait bij storm of rijdend door sneeuw en ijzel op geheel eigen initiatief een andere route kiest. Er was een tendens in deze opsomming te bespeuren: met de groei van mogelijke risicosituaties kromp mijn zelfvertrouwen om in te stappen. 

Mijn Canta rijdt maximaal 35 km per uur, officieel mag het karretje 45 km per uur. Iets met de motor. Het creatief afstellen van een specifiek snaartje wat er juist voor zorgt dat de motor niet over zijn toeren raakt, kan dit karretje naar een ongeëvenaarde topsnelheid van 45 km per uur brengen. Dat stel ik dus maar even uit. Ik had al een verkoopadvertentie opgesteld en daaruit kwam het beeld naar voren dat mijn tien jaar oude Canta bijna niet te onderscheiden is van een gloednieuwe Tesla. 

Nieuw begin 

Na kort wikken en wegen heb ik besloten om de Canta na een garagebeurt toch te houden. Die garage is voor een a-technisch persoon zoals ik als het binnentreden in een andere dimensie. En een monteur die mij aankijkt alsof ik van een andere planeet kom helpt niet echt en dat is nog zacht uitgedrukt. Verkopen kan altijd nog, en vanwege mijn onstabiliteit in het wandel/loopspectrum is deze minicar een uitkomst. De mankementen zijn verholpen en het rijgenot is terug. De lente is in aantocht en ik ook!