Door: Rolf Heinrichs
Onlangs had ik een enorm mannelijke bui. Op zich niet heel vreemd aangezien ik tot de mannelijke kant van het geslachtsspectrum behoor, maar nu was de bui echt intens. Dus ik trok mijn geruite overhemd aan, strikte mijn van stalen neuzen voorziene boots, haalde mijn hand door mijn weelderige haardos voor een extra mannelijke look en keek extra intimiderend de drankkast in om de krachtigste whisky in te schenken die ik heb. Een goede voorbereiding is het halve werk, vanavond moest het gebeuren. De reclame van de oranje kamayaya jippie jippie yee-kluskoning die normaal gesproken precies nergens op slaat, raakte nu de juiste snaar. Ik was klaar voor de mannelijkste avond van mijn relatief prille leven. Ik keek naar Heel Holland Bakt.
Blijkbaar was het nog de finale ook, dus ik viel met mijn neus in het beslag. Leuk dat mensen die er iets van bakken ook daadwerkelijk een platform krijgen. De juryleden die de hele dag niks anders doen dan verkondigen dat het baksel smaakt naar stopverf, maar dat het design buitenaards is en een briljante architectuur kent. Dat maakt het keurige imago af.
Leuk dat mensen die er iets van bakken ook daadwerkelijk een platform krijgen.
Mijn cynisme daargelaten is het natuurlijk bijzonder knap dat de kandidaten een patisserie-waardig bouwwerk weten neer te zetten. Doordat ze puur hobbymatig een kliederboel creëren door eieren, bloem en melk door elkaar knijpen, toe te vertrouwen aan de warme zorgen van de oven en te laten transformeren tot iets smakelijks hebben ze een vaardigheid ontwikkeld. Eentje waar door anderen graag naar gekeken wordt, naar het schijnt. Plotseling kreeg mijn (inmiddels met whisky-dampen verrijkte) brein een inval. Hoeveel leuker zouden dit en soortgelijke programma’s worden met figuren als mijzelf die er juist helemaal niks van bakken? Ik zie het al voor me: Heel Holland Bakt Er Niks Van. De eerste opdracht: Bak een taart zonder dat je A) gewond raakt, B) de boel afbrandt en voor bonuspunten C) niemand vergiftigt.
Ik denk dat ik een gat in de markt heb gevonden. Mensen kijken veel liever naar mislukking en falen van anderen dan naar successen. Kijk naar First Dates, de succesvolle dates zijn net zo interessant als kijken hoe jouw net geverfde schutting langzaam droog wordt. Maar de dates waarbij de ongemakkelijkheid, rare opmerkingen of andere aantrekkingskrachtverziekende acties je huiskamer vullen zijn drie jaar na dato nog onderwerp van gesprek. Toegegeven, bij tv-programma’s zijn het de zenuwen die kandidaten laten falen. En dat is sneu als je bedenkt hoe hard ze hun best doen om liefde te vinden. Of een prachtige ode te zingen. Of een smakelijke taart te bakken, alleen maar om vervolgens jammerlijk te mislukken.
Het zijn de zenuwen die kandidaten laten falen. En dat is sneu als je bedenkt hoe hard ze hun best doen.
Dus laten we wat menselijker zijn en de mensen die hopen het goed te doen in een programma en falen even buiten schot laten. Daarentegen heb ik er geen moeite mee om anderen om mijn eigen gestuntel te laten lachen. Ik kan niet bakken. Of tuinieren. Of succesvol daten. Of zingen. Maar juist dat gebrek aan talent is veel leuker om naar te kijken dan het zoveelste seizoen van The Voice of Holland, of tuinman Rob die weer eens een perfecte tuin met rozen heeft samengesteld en vertelt waarom deze niet zo goed gedijen bij een temperatuur van -134 graden. Als je de Televizier-ring wilt winnen moet je jezelf kwetsbaar op durven stellen, zodat je blijft hangen bij mensen. Laat kandidaten die dat willen dingen doen waar ze niet voor gemaakt zijn, en je kan de vitrinekast inrichten voor de prijzen. Gezien het feit dat ik overliep van testosteron, en mijn theorie wil testen, heb ik mezelf ingeschreven voor een tv-programma. Als ik de onmenselijk strenge voorrondes doorkom schitter ik als een vallende ster, subtiel op de achtergrond. Bij Nederland in Beweging.
De Columnist 