Stemmen

Door: Vincent Bottema

Voor de hoofdingang staat een knul van een jaar of 17, in uniform. Zwarte broek, hoge schoenen, een stoere jas aan zoals alleen beveiligers die dragen, hij ziet er netjes uit. “Goedemorgen meneer”. Hij heeft z’n handen netjes achter op z’n rug en kijkt me vriendelijk aan.

Ik wens hem hetzelfde en loop door de grote deur naar binnen. 3 meter verder, vlak voor een schuifdeur, staat een apparaat om je handen te desinfecteren met daarnaast een tweede beveiliger, een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd. Ook zij groet me vriendelijk terwijl ze er op toeziet dat ik mijn handen desinfecteer.

Terwijl ik nogmaals voel of ik mijn stembiljet en mijn meest recente paspoort nog in mijn zak heb zitten, loop ik het stemlokaal binnen. Het is de foyer van het mooie Musis theater in Arnhem. Het is er heel ruim, rustig en gestructureerd ingericht als stemlokaal. Er is wat personeel, allemaal met mondkapje, allemaal op ruime afstand achter een loket met spatscherm. Twee stemhokjes zijn bezet en vijf mensen staan op ruime afstand van elkaar in de rij voor het loket waar een vriendelijke man rustig een stemmer uitlegt wat de bedoeling is.

Terwijl ik nogmaals voel of mijn stembiljet en mijn meest recente paspoort nog in mijn zak zitten, loop ik het stemlokaal binnen: het mooie Musis theater in Arnhem.

Als ik naar binnen stap en aansluit in de rij valt me de derde beveiliger op. Jong, vrij klein, lang blond haar, onschuldig gezicht. Maar dat staat haar niet in de weg van haar taak. Met haar armen over elkaar en een lichte frons in haar wenkbrauwen staat ze in het midden van de zaal en houdt alles nauwlettend in de gaten. Ik volg haar blik naar mijn voeten en zie dat ik een uitgezet pad aan het volgen ben met om de anderhalve meter een streep op de grond. Gelukkig ben ik inmiddels al behoorlijk geconditioneerd en blijf automatisch anderhalve meter achter de man voor mij.

Goh, 3 beveiligers. Zouden ze een aanslag verwachten?

Ik kijk om mij heen, het ziet er allemaal heel rustig en gemoedelijk uit, nergens gaat dreiging van uit. Behalve dan misschien de priemende ogen van het blonde meisje.

Als de volgende stemmer naar het loket mag schuift de rij synchroon een stukje op. Ik kijk achterom en zie dat er, behalve de persoon achter mij, niemand meer binnen is gekomen. Lekker rustig. De man voor mij is volledig bevangen door zijn telefoon en schuifelt globaal wat in de richting. Ik volg op anderhalve meter afstand. Uiteraard blijft dit niet onopgemerkt en de blonde dame is er snel bij om de meneer te verzoeken toch echt nog wat verder op te schuiven. Snel gaat hij op een streep staan terwijl het meisje mij vertelt dat ik dan “op die plek kan gaan staan”. Ah, de strepen zijn daadwerkelijk plekken waar je op dient te gaan staan. Braaf verplaats ik mijn voeten 15 centimeter dichter bij de telefoon-man tot ik op de streep sta.

Goh, 3 beveiligers. Zouden ze een aanslag verwachten?

Als ik mijn stembiljet in de kliko heb gedeponeerd en langs de uitgepijlde route het pand verlaat zie ik dat het meisje inmiddels bij de infobalie druk staat te overleggen en te gebaren. Het lijkt erop dat ze niet helemaal tevreden is over de situatie in de omgeving van de schuifdeur. Zo kan ze natuurlijk nooit fatsoenlijk haar taak uitvoeren.

“Tot ziens, fijne dag” zegt de jongen bij de ingang.

Ik hoop toch niet op een aanslag, er zijn tenslotte kinderen bij.