De Blok

Door: Quinten van Looy

Het is ongeveer 4 uur in de namiddag en ge staart met uw verdwaasde ogen naar de cursus die voor uw neus ligt en ge beseft dat ge eigenlijk niet meer mee zijt, want ge zijt eigenlijk al een halfuur niet meer echt aan het lezen. Maar, ach wat boeit het ook, het merendeel van ons is al vergeten wat studeren  inhoudt. En uit pure verveling begint ge maar naar het nieuws te kijken op uw vleesvervanger voor sociaal contact. Maar dan begint u zich nog meer te ergeren, over dat stukje rioollectuur dat men tegenwoordig  journalistiek noemt. Tot ge tussen al het versteende schijt toch een diamant vindt. Het is de Hugo Claus van de column, genaamd Jean-Marie Dedecker. En met veel plezier verorbert ge zijn letters; ge snijdt uw mondhoeken aan de scherpheid ervan. Het is eens wat anders dan al die politiek correcte meningen van de zogenaamd ‘kritische’ geesten. De een na de ander verliest zijn grip op de realiteit, ze zijn rijp voor de journalistiek.

Maar ge leest dus die column en God verbiedt, ge moet er zelfs van lachen. Al is het een groene lach,  want het gaat eigenlijk over uzelf, over u als burger en over uw rechten als burger zijnde. En ge lacht met het feit dat die charlatans uw vrijheid stap voor stap aan het stelen zijn, maar ge hebt niks anders om over te lachen dus lacht ge nog wat harder. En tussen al dat lachen door, schiet het u plotseling te binnen: ’t zijn varkens. De varkens van Animal Farm, die onder valse voorwendselen de macht grijpen en dan vanuit het huis staan kijken hoe de schapen hulpeloos blaten. ’t Springt plots in uw oog dat de boerderij in de fik staat en dat iedereen het probeert te blussen door er wat naast te pissen. “Godverdomme, is het niet typisch België dat ze het probleem niet aanpakken waar het zich voordoet.” En met deze conformerende gedachte voelt ge u thuis, ge zou zelf durven zeggen een beetje chauvinistisch. Want tussen al deze chaos heen doet België exact wat ge ervan gewend zijt. 

En tussen al dat lachen door, schiet het u plotseling te binnen: ’t zijn varkens.

Ge zijt zelfs zo onder de indruk dat ge het land even wilt opsnuiven, een frisse neus halen. Dus ge doet uw oude versleten winterjas aan, want de winkels openden zich pas tijdens de blok. Regering vs. Studenten 1-0. Met die versleten winterjas loopt ge door straten en omdat ge uw frisse neus zo lang mogelijk wilt behouden stippelt ge een route uit die alle straten met mondmaskerplicht mijdt. Toch roept er een gerimpelde kaalkop van aan de overkant iets naar u. En uit verschot dat er toch nog iemand is op de wereld is die met u wilt babbelen draait ge uw hoofd en maakt ge gebaren dat ge het niet verstaat, waarop meneer de omhooggevallen moraalridder zijn mondmasker over zijn kin schuift. Terwijl hij met zijn speekselklieren mij probeert neer te maaien schreeuwt hij: “Doet uw mondmasker aan, superverspreider”. En ge wordt kwaad, meer nog, woedend. En ge wilt deze hypocriete hypochonder uitschelden voor al wat schoon en lelijk is. Maar ge houdt u in, want in tegenstelling tot deze generatie ex-hippies hebt ge toch nog geleerd wat fatsoen is. 

Door heel dit voorval hebt ge alweer genoeg van uw wandeling en kruipt ge dan toch maar weer in uw kot. Regering vs. Studenten: 2-0. Maar ge hebt nog geen goesting om je frisse neus onmiddellijk weer tussen de boeken te steken dus kijkt ge maar naar een online les. Om gewoon nog een keer te kijken naar die knappe assistente van statistiek en uw geweten te sussen dat ge toch bezig zijt voor school.

Ge dommelt een beetje in en ge begint te dromen en plotseling ziet ge uw seksueel gefrustreerde oom de kerstkalkoen verkrachten. En ge denkt: “Kerst wordt misschien toch nog interessant.” Maar ge schiet wakker en beseft dat uw oom niet eens mag afkomen dit jaar. En ge zijt zelf ook wel wat seksueel gefrustreerd, want een lief vinden dat zit gelijk ook niet meer in de mogelijkheden, dus snokt ge maar een beetje aan uw geslachtsdeel. Maar nog voor ’t einde begint zelfs dat al te vervelen. Uit pure verveling begint ge maar te studeren. En bij het hoofdstuk psychopathologie leest ge alle symptomen uit de DSM V en ge krijgt uw grootste aha-erlebnis van de dag. Een ontdekking, een verklaring voor alles wat vandaag niet gebeurd is. Ge komt er zelfs opgewonden van en al lachend zegt ge: “Bedankt regering, ik ben depressief.”