Door: Jojanneke Meijer
De tijd van het jaar is weer aangebroken en mijn dochter zit in de fase dat ze met verstand niet meer gelooft maar stiekem met haar hart nog wel. “Mama, weet jij het grote-mensen-geheim?” heeft ze onlangs aan mij gevraagd. Wat gewoon betekent dat Sinterklaas niet bestaat en dat ik de schoentjes vul.
Ik heb toegezegd. Waarom zou ik ook liegen? Ik kan me nog een verontwaardigde peuterpuber herinneren van een paar jaar geleden. Toen zat de goedheiligman bij ons in de woonkamer en stampte zoonlief woest naar boven. “Waarom krijgt iedereen de echte Sinterklaas en krijgen wij opa?” schreeuwde hij me toe. Het riedeltje over hulpsinterklazen heb ik toen maar overgeslagen, en in plaats daarvan het grote-mensen-geheim met hem gedeeld.
Enfin, mijn dochter had bedacht dat we schoen gingen zetten. Ik kreeg de opdracht om er niks in te doen, zodat ze zeker wist of de Sint bestond of niet. Want als de schoen leeg was, was hij echt nep.
Ik dacht: ‘Nog één keer een beetje twijfel zaaien. Dit is het laatste jaar!’
Ik dacht: ‘Nog één keer een beetje twijfel zaaien. Dit is het laatste jaar! En ik hou zo van deze tijd.’ Dus ik had twee letters gekocht voor beiden, met het idee dat ik er één in de schoen zou doen en de andere in de kast, zodat ik kon bewijzen dat ik toch echt niks in de schoen had gedaan.
Maar loedermoeder als ik ben, vergeet ik natuurlijk die schoenen te vullen 🙈. Vanmorgen komt dus m’n meisje mijn slaapkamer in: “Hij bestaat echt niet.” Ik zie een traan. Shit, denk ik, daar gaat mijn plan. Ik ga naar de WC, zogenaamd, om alsnog de schoentjes gevuld op een andere plek te zetten! Als ik later een blij kinderstemmetje beneden hoor zeggen: “Yes, het is wel echt, want mama had alleen chocoladeletters gekocht! En we hebben ook pepernoten!” haal ik opgelucht adem.
Sinterklaas is gered! Het laatste jaar……..❤
De Columnist 