Door: Mavi Gunday
Al langer heb ik een borrelend gevoel in mij. In eerste instantie kon ik het niet verklaren en snapte ik het niet, want ik ben toch zeker gelukkig getrouwd? Met als bewijs twee prachtige kinderen? Toch voelde ik vlinders iedere keer wanneer ik die ander zag. Na het zien van ‘Zondag met Lubach’ realiseerde ik me eindelijk wat het was; die vlinders voelde ik niet in mijn buik, maar in mijn hersenen. Lubach is mijn intellectuele zielsverwant.
Alles wat ik voel en denk, soms zelfs zonder te realiseren dat ik het überhaupt voel of denk, brengt hij op een haarscherpe wijze ter sprake. Precies wat ik voel, maar wat ik nooit zo mooi onder woorden zou kunnen brengen. Scherp, eerlijk en soms hard, maar altijd gevat en met humor. Soms ben ik jaloers hierop, maar dat duurt maar een fractie van een seconde, want vooral ben ik blij dat hij zijn talent gebruikt om ons te wakker te schudden. Met name het feit dat hij niet terugdeinst, maar zich daadwerkelijk durft uit te spreken, is bewonderenswaardig.
Alles wat ik voel en denk brengt hij op haarscherpe wijze ter sprake. Precies wat ik voel, maar wat ik nooit zo mooi onder woorden zou kunnen brengen.
Aan de ene kant zou ik hem heel graag ontmoeten. Ik zie het al helemaal voor me: we zitten op het strand op 1,5 meter afstand, en genieten van een drankje. Hij een bier, vermoed ik, en ik een verse gemberthee met schijfje sinaasappel en een kaneelstokje. Samen pluizen we wereldproblemen uit tot in de vroege ochtend. Aan de andere kant hoop ik hem nooit tegen het lijf te lopen, echt nooit.
Mezelf kennende is hem schaapachtig aanstaren, continu lachen en geen enkel zinnig woord uit mijn mond krijgen het enige wat ik zou kunnen doen wanneer ik hem ontmoet. Of het tegenovergestelde: dat ik zoveel ratel en van de hak op de tak spring dat ik hem per ongeluk ‘vader des dichterlands’ noem in plaats van dichter des vaderlands. Gezien mijn tweede assumptie ook niet klopt – want hij is helemaal geen dichter – illustreert dit wel wat mijn soort ratelen is.
Een belangrijkere reden om hem niet te willen ontmoeten is de beruchte ‘never meet your heroes’ uitspraak. Want zoals ik al zei: voor mij kunnen maar weinigen tippen aan zijn retoriek, misschien Obama. Wat zou het een tegenvaller zijn als Lubach in werkelijkheid alles gevoerd moet krijgen, geen eigen mening heeft, gebruik maakt van autocue, daarnaast ook helemaal geen fijn persoon blijkt te zijn en echt lelijk is en doet. Al lijkt mij de kans op het laatstgenoemde nagenoeg nihil (hoop ik).
Voor mij kunnen maar weinigen tippen aan zijn retoriek.
Dus beste Lubach: BLIJF! Ga door met mij iedere zondag ondersteunen bij het vormen van mijn mening. Blijf me uitdagen om scherp te blijven. Stop niet! We hebben je nodig. IK heb je nodig. Want wie, anders dan jij, zal mij zo informeren dat ik tegelijkertijd kan lachen en huilen? Wie anders zal mij wakker schudden en laten zien dat in Nederland op het hoogste niveau vriendjespolitiek speelt ten koste van de volksgezondheid? Wie laat mij zien dat meningen kunnen en mogen wijzigen, zoals in de zwartepietendiscussie? Wie anders verwoordt precies wat ik voel, en zegt de dingen waar ik de woorden niet voor kan vinden?
Lieve Arjen, het werk is nog niet af. Je bent nodig.
De Columnist 