Door: Mavi Gunday
Hoe groot is mijn zonde? Ik geef mijn kinderen pakjes drinken mee naar school wanneer het zo uitkomt. Dat is wat ik doe. Terwijl ik heus wel weet hoe slecht het is voor kinderen om drankjes met suiker te drinken, en dat ik dus praktisch gezien mijn kind eigenhandig vergiftig. En hoewel ik mij hier ook schuldig over kan voelen, doe ik het lekker toch.
Mijn kind vindt mij een held en geniet van het pakje, en ik weet dat ik mijzelf er makkelijk vanaf maak. Zij blij en ik blij. Totdat ik me tijdens een ouderbespreking met andere ouders en de juf persoonlijk voel aangevallen door de PERFECTE moeder. En plein public geeft ze iedereen die ooit een pakje heeft gegeven aan hun kroost de volle laag; ‘mensen MOETEN hun kind gewoon water en melk geven bij de lunch. Het is toch ACHTERLIJK om ze een pakje te geven?! Mijn kind ziet dat en wil dat dan ook, terwijl het VERGIF is!’.
Ik weet heus wel hoe slecht drankjes met suiker zijn, maar mijn kind vindt mij een held en geniet van het pakje drinken.
Nou, ‘perfecte’ mama die dagelijks verse appeltjes plukt in haar eigen perfect onderhouden boomgaard, uit de waterput in de achtertuin het meest verse bronwater haalt en daar vervolgens zelf liefdevol een sapje van maakt om mee te geven aan haar kroost; THAT’S LIFE, DEAL WITH IT!!!
Niet alleen qua voedingskeuze horen wij een voorbeeld te zijn voor onze kinderen, maar we moeten ze ook laten zien en voelen dat er een échte wereld bestaat buiten de zoet- en zoutvrije bubbel waarin wij ze willen opvoeden. In die keiharde echte wereld krijgen andere kinderen nou eenmaal soms koekjes als hapje en een pakje als drinken. Je kind leren om de realiteit van deze wereld te verdragen en zo goed mogelijk klaar te stomen voor deze wereld zou prioriteit moeten zijn. En nog belangrijker: je kinderen leren om niet te oordelen over anderen die een andere keuze maken of mening hebben als zijzelf.
We moeten onze kinderen laten zien en voelen dat er naast de zoet- en zoutvrije bubbel ook een échte wereld bestaat.
Laten we eerlijk zijn, iedereen heeft oordelen en gedachten over zaken. Maar dit hoeft niet tot uiting te komen in de vorm van pesterijen of iemand de les lezen. Leer jezelf en je kind om meningen en denkwijzen op een opbouwende manier te uiten en ruimte te geven voor ieders individualiteit. Wees een voorbeeld. Want wie zijn wij om in het openbaar onze ergernis te uiten over hoe slecht degene tegenover ons het doet als moeder. Wees open, luister naar elkaar en respecteer de mening van een ander. Naast een goed voedingspatroon zijn deze sociale vaardigheden minstens zo belangrijk in de ontwikkeling van je kind. En wat zouden die vaardigheden de wereld om ons heen (en met name ouderbijeenkomsten) aangenaam maken!
Mijn onderliggende frustratie in dit geval is het superioriteitsgevoel dat veel moeders op het schoolplein uitstralen. Dat zoveel moeders eruitzien alsof ze alles onder controle hebben, nimmer hun kroost met ongekamde haren naar school sturen, altijd het gezondste stukje bananenbrood op voorraad hebben en hun opvoedkundige aanpak zo uit een pedagogisch verantwoord boek voor toekomstige wereldleiders halen: het is allemaal schijn (hoop ik). Ik heb het idee dat die perfecte moeder ook weleens onzeker is over of ze het wel goed doet als moeder. Maar dit bespreken we nooit. Wat zichtbaar is, is louter de mirage. Daarom voer ik veel liever een gesprek met vaders dan moeders. Op de ene of andere manier zit ik vaak op dezelfde frequentie met die vaders; we doen maar wat en hopen dat het goed uitpakt, terwijl ik bij andere moeders veel vaker het gevoel heb op de vingers te worden gekeken.
Ik voer veel liever een gesprek met vaders dan moeders. We zitten vaak op dezelfde frequentie: we doen maar wat en hopen dat het goed uitpakt.
Ik zou me zo graag vrij willen voelen bij andere moeders zonder bang te zijn over hun oordeel en van wat zij vinden van mijn moederschap. Meer saamhorigheid en minder vingertjes wijzen. Want waarom zouden we elkaar onzekerder maken, terwijl we elkaar ook kunnen steunen? Ik wil mijn oprechte excuses aanbieden aan alle ouders, met name moeders die ik ooit het gevoel heb gegeven (of in de toekomst misschien nog zal geven) dat ik het veel beter weet, kan en doe dan zij. Weet dat ook ik dagelijks aan het klooien en experimenteren ben in de hoop een gouden formule te vinden die ik op alle vlakken van het opvoeden kan gebruiken. Sorry als ik je ooit het gevoel heb gegeven dat je een prutser bent, dat je niet genoeg je best doet om er voor je kind te zijn en dat ik het beter weet! I salute you!
De Columnist 