RUZIE

Door: Tryntsje van der Meer

Sommige mensen zijn er goed in, ruzie maken. Een hoogoplopende, maar respectvolle, orde scheppende ruzie zonder gescheld. Zo mooi vind ik dat. Waar hebben ze dat geleerd, vraag ik me dan af. Oefening baart kunst waarschijnlijk.

Ik kan het dus niet. Wanneer ik boos op iemand ben weet ik achteraf precies wat ik had willen zeggen. Maar dan is het moment allang voorbij en de kans op een mooie, constructieve ruzie verkeken. Ik kan op zich aardig communiceren zolang ik de kans krijg om me voor te bereiden. Daar zit ‘m nou juist de kneep. Onvrede, onenigheid en onmin ontstaan opeens, daar moet je direct mee dealen. Of niet. Ik kies voor de optie niet. En later heb ik spijt, want ‘had ik nou maar tegen dat mens bij de kaaswinkel gezegd dat ze voorkroop, wat denkt dat bijdehante wijf wel, zeg!’ Daarover heb ik dan ruzie met mezelf.  Dat ‘bijdehante wijf’ was zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust, weet ik ook wel.

Had ik maar tegen dat mens bij de kaaswinkel gezegd dat ze voorkroop, wat denkt dat bijdehante wijf wel!

Te laat reageren, daar heb ik een handje van. Ik geef bijvoorbeeld sportlessen aan groepen en soms babbelen mensen erdoorheen. Storend, en na een half uur ofzo ga ik me intern voorbereiden (‘Oké,  na de volgende oefening ga ik er wat van zeggen!’). En wat denk je? Juist. Het gebabbel stopt alsnog vanzelf! Dat is toch balen? Kan ik weer geïrriteerd naar huis. En zo verandert een mug in een olifant.

Ooit heb ik wat geëxperimenteerd met die afgezwakte tussenvorm, dat je op een later moment ‘nog even terugkomt op…’ Ril. Jeuk. Terugkomen op iets wat de andere partij allang vergeten is, valt wat mij betreft in de categorie ‘dit voelt voor mij niet goed naar jou toe’ en ‘ik word hier toch een beetje verdrietig van.’ Snap je wel?

Zoals ik in het begin al veronderstelde, oefening zal vast kunst baren, dus hoppa, vlieguren maken, chop-chop, an die Arbeit! En waar kan dat beter dan thuis in een crisisperiode waar we langer op elkaars lip zitten dan we gewend zijn! Een gespreid bedje, ik heb ook altijd mazzel.

Ook voor ruzie maken geldt: oefening baart kunst!

Het duurde van de week dan ook maar vijf scheldkanonnades en twee harde klappen op de laptop voordat mijn lieve vriend het zat was. Duidelijk en vooral heel luid reageerde hij in de geest van: ‘BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN?! DOE ES FF NORMAAL!’ De exacte tekst weet ik niet meer, de boodschap was helder: Wij gaan ruzie maken. NU!

Goed, ik haalde diep adem, zocht naar de beste woorden en was dus weer te laat. Vriendlief stond al naast me, gaf een knuffel en zei: ‘sorry’. Ja, zo leer ik het natuurlijk nooit.