Verhuisleed

Door: Lisa Boendermaker

Na maanden zweten en zwoegen (van hem, niet van mij) brak dan eindelijk het weekend van de waarheid aan. Vriendlief ging verhuizen. Spanning en kleffe handjes. Want hoe gaat zoiets eigenlijk, en moet ik dan écht zelf boodschappen doen?*

Enfin, op vrijdagavond verzamelden we in het ouderlijk huis voor wat dubbelzinnige grappen en grollen van vaders, wat bezorgde vragen en opmerkingen van moeders en een welverdiende preparatoire nachtrust. Zaterdagochtend om half 8 openden onze ogen (na drie maal snooze is scheepsrecht en “jullie moeten nu echt gaan douchen want de rest wil ook nog in de badkamer!”) en begon de hele onderneming (voor hem, niet voor mij). Om 9 uur moest het vervoer worden opgehaald.

Na een tijdje soezelen op de bank verscheen mijn vlam weer in de straat met een flitsende witte verhuisbus. ‘De beste’ stond erop. Dat kon tenminste niet meer stuk. Na wat ‘ooh’ en ‘aah’ en ‘wat is het koud, snel naar binnen’ te hebben gezegd begon het echte werk. Onder nauw toezicht en zacht gefluisterde directieven van schrijfster des artikels manoeuvreerden de twee mannen des huizes (de mijne en zijn broer) de zwaarste meubelen naar beneden. Geroerd door hun teamwork en jeugdig enthousiasme kon ik niet anders dan toekijken.

Daar was de verhuisbus. ‘De beste’ stond erop. Dat kon tenminste niet meer stuk.

De mannen waren nog wel even zoet, dus besloten wij (schoonmoeder en ik) de losse zooi maar eens in de auto te deponeren en deze richting het nieuwe verblijf te vervoeren. Bij terugkomst bleek de verhuiswagen net vol (wat een timing) en konden ook de meubelen worden weggebracht. Als one of the guys was er natuurlijk ook een plekje voor mij vrij, en reed ik met de twee broers naar het nieuwe huis. Aldaar aangekomen werden de spullen uitgeladen onder leiding van mijn doordachte instructies, waardoor alles weer vlekkeloos verliep. Ik meen schoonbroer zelfs nog een complimentje te hebben horen mompelen met betrekking tot mijn communicatieskills en leiderschapsvaardigheden, als ik mij niet vergis.

Toen de bus leeg was benutten we die mogelijkheid om het overgebleven grofvuil in te laden en naar de stort te brengen. Oud ijzer, apparaten, steen en puin werden ingeladen en ook ik droeg mijn steentje bij. Zonder mij waren de laatste 3 dakpannen nooit op de stort beland, ik zeg het je. Onderweg was ik ook te porren voor wat vertier en bracht ik de sfeer er lekker in met wat schunnige opmerkingen (want die doen het altijd zo goed).

Zonder mij waren de laatste 3 dakpannen nooit op de stort beland, ik zeg het je.

Eenmaal teruggekomen (einde middag) pakten de dames uit dit verhaal de overgebleven dozen en tassen uit terwijl de nieuwe bewoner zich bezighield met futiliteiten zoals het sorteren van bonnetjes en verplaatsen van reeds opgeruimde objecten. Het vermogen om te focussen was door de vermoeidheid compleet verdwenen, dus kwalijk kon ik hem dit niet nemen. Wonderbaarlijk, onbegrijpelijk en tegelijkertijd schattig was het, eigenlijk.

Toen alles was uitgepakt zat de dag erop. Uitgehongerd maar voldaan gingen we met zijn allen op zoek naar vulling voor de maag. Om het verhaal niet te lang te maken zal ik jullie het verhaal over de afhaalchinees besparen. Wel wil ik even vermelden dat het de beste chinees in de stad was. Je kreeg er namelijk wat te drinken tijdens het wachten.

Na het eten, dat in het ouderlijk huis werd genuttigd, reden mijn vriend en ik weer terug naar zijn mooie nieuwe huis. “Uitgeteld ben ik,” zei hij, toen we na die lange zaterdag op de gloedjenagelnieuwe bank tegen elkaar aan vleiden. “Dat snap ik schat, verhuizen is niet niks,” liet ik me ontvallen. Terwijl ik dat zei nam ik de omgeving nog eens goed in me op. In zo’n mooi huis wil ik later ook wel wonen, dacht ik nog bij mezelf.

* NB: op verzoek van mijn wederhelft en grootste liefde vermeld ik u hierbij dat de inhoud van deze nieuwsflash satirisch van aard is, en tevens zo gelezen dient te worden, en dat gebeurtenissen uit het werkelijke leven zijn aangedikt al dan niet voorzien van een fictieve invalshoek