Door: Grytsje Gerritsma
Door de tuindeuren kijk ik naar buiten. Mooie warme herfstkleuren bedekt onder een koud laagje nachtvorst. Het is een vredig plaatje, rustgevend en veilig.
Binnen sla ik de ochtendkrant open bij mijn ontbijt. Meestal scan ik de koppen, lees een alinea en loop door de overlijdensadvertenties. Ik sluit af met de sudoku op de achterzijde voordat ik aan mijn werkdag begin.
Vandaag is het anders. Er wacht mij een vrije dag, alle tijd voor de krant en daarna lekker wat rommelen in huis. Maar bij de eerste pagina van de krant gaat het mis. Er ontstaat een knoop in mijn maag die bij elke bladzijde die ik omsla groeit. Gevaren, problemen, onrecht en wantrouwen druipen van de krant mijn dag in. Om moedeloos van te worden.
Er ontstaat een knoop in mijn maag die bij elke bladzijde die ik omsla groeit
Tegenstrijdige beweringen en belangen waarin geld en macht de grootste spelers zijn. Ik weet niet of dat wat ik lees gister al bestond, vandaag echt de waarheid is of morgen misschien weer achterhaald is. Het voelt alsof ik word bespeeld. Ik krijg voorgeschoteld wat het grote apparaat mij wil laten geloven, maar ik voel dat het zo de plank misslaat.
Alle belangen, meningen, oordelen en strategieën maken ons blind voor dat wat er om ons heen gebeurt. Breed gevoerde discussies, onderzoeken, debatten, analyses, ze zijn onze veiligheid en houvast geworden. Maar ondertussen leven we op een planeet die alleen de regels van de natuur en de tijd kent.
Ondertussen leven we op een planeet die alleen de regels van de natuur en de tijd kent
Waarom lukt het niet te kijken, te luisteren naar dat wat er gebeurt om ons heen in de wereld. Het zou ons brengen bij dat wat we allemaal gemeen hebben; de nietigheid van ons bestaan, de behoefte om te leven en de wetenschap dat we elkaar daarvoor nodig hebben.
Ik leg de krant opzij. De nachtvorst heeft zich gewonnen gegeven aan de nieuwe dag. Ik begin aan mijn vrije dag met een gevoel dat we samen nog ver kunnen komen.
De Columnist 