Door: Mosje
Ik zit op een bankje in de binnenstad van Groningen. De zon schijnt en het is windstil. Het is de mooiste vijftiende oktober sinds het begin van de jaartelling.
Klimaatwetenschappers zouden zeggen dat het vijf voor twaalf is, maar het is drie uur in de middag en ik geniet. Mijn klimaatzorgen bevinden zich even beneden de stijgende zeespiegel.
Er loopt een vrouw voorbij, geheel donker gekleed en opgemaakt. Zwarte laarsjes en netkousen, zwarte jurk, zwart haar, zwarte ogen en lippen. De man die naast mij op het bankje zit keert zich naar mij toe en zegt: ‘Gothic’.
Ik antwoord dat ik bij gotiek denk aan kathedralen waarvan de ramen aan de bovenzijde eindigen in een spitse vorm.
De man zegt dat hij geen verstand heeft van architectuur en, als hij zou moeten kiezen tussen een vrouw en een kathedraal, zijn voorkeur uitgaat naar de vrouw die zojuist voorbij liep.
Ik doe er het zwijgen toe. Ook ik waardeer vrouwen, maar eveneens de kathedrale ontwerpen van architect Wijdeveld. Hij bedacht in 1919 een volkstheater voor het Amsterdamse Vondelpark. De ingang lijkt op een spits toelopende vagina. Hierdoor kan het volk naar binnen “om in de achtergelegen ruimte de broedkamer van de nieuwe samenleving te bevolken”.
De Columnist 