De kracht van een loper

Door: Lisa Boendermaker

Vorige week zondag kwam ik thuis met een medaille. En deze viel écht in de categorie earned not given. Na het startschot was het eerst een paar kilometers afzien op het strand. De vloed was al ingezet, en dat betekent mul zand. Ik werd steeds trager. Met verzuurde benen zette ik de klim naar de duinen in. Na een aantal flinke heuvels kon ik even bijkomen op de straat en de atletiekbaan. Daarna wéér duinen en strand. Al mijn frustraties kwamen eruit in de eindsprint. Godver. Mijn streeftijd naar de Filistijnen. 10 kilometer en ik was kapot.

Niet bepaald een relaxte zondag, zul je misschien denken. Maar zo klote als je je kunt voelen onderweg, zo trots voel je je na afloop. En daar doe je het voor. Hardlopen is dan ook een sport waar je als mens steeds beter van wordt. Tijdens je trainingen leer je jezelf kennen, en kom je je grenzen tegen. Hoe hard kan ik gaan? Hoe ver kan ik mezelf pushen? Geen cursus of therapie kan daar tegenop. Hardlopen is een wedstrijd tegen jezelf.

Zo klote als je je voelt onderweg, zo trots voel je je na afloop

Vijf jaar geleden begon ik met hardlopen. Na ongeveer 500 meter rennen gaf ik het op en moest ik wandelend verder. Dat deed ik nog twee keer. Die zomeravond legde ik drie kilometer af, waarvan de helft wandelend. Ik was zó teleurgesteld in mezelf. Maar opgeven deed ik niet: na een maand of twee wekelijks trainen liep ik vijf hele kilometers hard. Hoe beter, hoe trotser. En hoe meer ik liep, hoe rustiger mijn hoofd werd.

Hardlopen helpt me dingen in het echte leven te relativeren. Een hectische werkdag kun je achter je laten na een rondje in de buitenlucht. Twijfels en verdriet vergeet je. Als je je ellendig voelt en je trekt jezelf tóch van de bank dan kom je frisser en vrolijker terug.

Inmiddels ben ik twee Dam-tot-Damlopen, één 12km- en zes 10km-wedstrijden verder, en ik geef nog steeds niet op. Nu ik de techniek onder de knie heb wil ik meer. Komend jaar maart sta ik dan ook voor het eerst aan de start van de halve marathon in Den Haag. De gedachte eraan maakt me al enthousiast. En een klein beetje nerveus.

Ik heb geleerd naar mijn lichaam te luisteren

Om te trainen voor het moment supreme houd ik me al sinds oktober, toen ik me in een verveelde bui spontaan inschreef voor de halve marathon en via de familie-app ook mijn zus en vader mobiliseerde, aan een strak trainingsschema. Twee keer in de week loop ik een korte afstand van zes kilometer. Een keer op normaal tempo, en een keer als fartlek-intervaltraining. Ik luister daarbij naar mijn lichaam: wat kan ik, hoe voelt het en hoe lang houd ik het vol? Ook dit heb ik door de jaren heen geleerd. Ik weet precies wat ik aan mezelf heb.

De derde training is een duurloop. Ik loop dan mijn maximale trainingsafstand. Ongeveer één keer per maand vervang ik deze voor een wedstrijdloop. Zo geef ik mezelf steeds een doel om naartoe te werken. De voorpret begint op het internet, bij het uitzoeken van een wedstrijd. Want waar krijg je een mooie medaille? Dat is voor mij echt belangrijk geworden. Beloond worden voelt namelijk goed. Aan een hardloopwedstrijd waar je na afloop niets voor krijgt doe ik liever niet mee. Noem het maar verwend.

Medailles zijn voor mij echt belangrijk geworden

Op een wedstrijddag word ik altijd wakker met een gezonde spanning in mijn lijf. Ik eet mijn ontbijt en doe meteen mijn sportoutfit aan. Dan is het wachten tot ik op pad moet. In mijn survival-pakket zit alles wat ik nodig heb tijdens, maar ook voor de loop. Een goede voorbereiding is essentieel voor een hardloopwedstrijd. Bij mij bestaat die uit een banaan, ongeveer een uur voor de wedstrijd. Vlak voor de wedstrijd drink ik een heel flesje water.

Dan is het tijd om het startvak op te zoeken. Je maakt nog een praatje met degene die naast je staat en je wenst elkaar succes. Na het startschot is het alleen maar jij. Vanaf dat moment gaat het om de kracht binnenin jou. En dan merk je dat 80% van je prestaties tussen je oren zit. Of je nou je PR wilt verbeteren of een grote afstand wilt lopen: je moet in jezelf geloven. En als je jezelf zo nu en dan dwingt dat te doen, wordt dat ook makkelijker in het echte leven. Dus geloof in jezelf en trek die hardloopschoenen aan.

Ik geloof in jou.