Bucketlist

Door: Lisa Boendermaker

“Ik wil de wereld zien, skydiven, tijgers aaien, op een olifant zitten, vanaf het puntje van de Eiffeltoren Parijs overzien, dan er vanaf bungeejumpen, dansen op de hipste feestjes, drugs in mijn neus, mond, oren, andere openingen stoppen. Ik wil kogelvis eten en insecten in mijn holle kies verstoppen. Wat heb jij op je bucketlist?”

Ik frons. Ik denk na.

Spanning en sensatie opzoeken lijkt een vereiste voor een gelukkig en geslaagd leven. Maar ik wil helemaal niet met klamme handjes boven op een berg staan, met angstzweet op mijn rug een roofdier in zijn ogen aankijken, met bizar hoge snelheid over het asfalt scheuren. Het heet niet voor niets ‘je dood schrikken’. Mijn leven op het spel zetten staat niet op mijn bucketlist. Sorry.

De wereld dichtbij is soms net zo mooi als ver weg. Je hoeft niet ver weg te gaan om nieuwe dingen te zien. Je hoeft niet je uitersten op te zoeken om te voelen dat je leeft. Het leven kun je ook voelen in je hoofd, naast in je lijf. Adrenaline is lekker, maar met mate. Mijn bucketlist is bescheiden. Mijn bucketlist is realistisch.

Op een dag wil ik Rusland zien.

Dat betekent niet dat er geen dingen zijn die ik wil, en dat ik nooit wil reizen. Op een dag wil ik Rusland zien. Ik wil naar het Kremlin en ik wil in de metro in Moskou. Maar het moet niet.

Wat wil je nog bereiken?

Liefde. Ik wil meer geluk meemaken. Ik wil houden van. Ik wil een gezin. Ik wil dat ik een huis heb en dat ik de hele week kan eten. Ik wil dat er iemand met me op de bank zit na een lange dag. Een vriend, die dan later mijn man wordt. Ik wil een hele grote glinsterende prinsessenjurk en dat ik dan ‘ja’ zeg. Ik wil misschien wel een hond. En dat we dan dezelfde achternaam hebben.

Ja. Ook de hond.

Een lijstje met dingen kan beperkend werken. En je kunt je opgejaagd voelen. Wat nou als het niet lukt? Als je je bucketlist niet af krijgt? Heb je dan gefaald? Ben je dan mislukt?

Wat nou als je je bucketlist niet af krijgt? Ben je dan mislukt?

Ik hou niet van het halve werk. Het is alles of niets. Daarom houd ik het liever vaag. Als je niets moet, kun je ook niets vergeten. Als ik heb gedaan wat ik leuk vind en ik heb fijne mensen om me heen, dan is mijn leven gelukt.

Of er dan écht niets is wat ik per se nog zou willen doen?

Jawel, maar pin me er niet op vast.

Ik antwoord: “Voor ik doodga wil ik duizend boeken lezen. Ik wil dat mensen mijn woorden lezen. Misschien schrijf ik zelfs weleens een boek. En dan wil ik dat iemand hem koopt. Het liefst mijn moeder. En dat die me dan belt dat het mooi was. En dat ze trots op me is.”