‘Stel je niet zo aan!’

Door: Sanne Poppe

Afgelopen week ging ik met m’n klas (derdejaars Journalistiek) naar het Waterloopbos. Zoek zelf maar even op wat dat is, als je geïnteresseerd bent. Is oprecht erg bijzonder. Het was een lange rit naar het bos toe, dus eenieders blaas was goed gevuld, maar aan die basale levensbehoefte was niet gedacht. De enige wc die er was, zat op slot. Uiteraard was er niemand om hem open te maken.

Na anderhalf uur wandelen kwamen we terug en was het ding wel open, hoera! Een meisje met hoge nood zag haar kans schoon en ging er meteen heen. Al snel kwam ze terug naar ons groepje: “Kan iemand even meekomen, er zitten heel veel spinnen in het toilet.” “Stel je niet zo aan”, snauwde een ander meisje uit de groep gelijk. Ze draaide zich om en pakte haar gesprek met de rest weer op.

Hoezo, ‘stel je niet zo aan’?

Ik snap dat niet. Als iemand bang is of iets niet durft waar jij géén problemen mee hebt, stelt diegene zich dan aan? Helpt het als jij zegt dat diegene zich niet aan moet stellen? Is diegene dan in één klap van zijn of haar angsten genezen? Want als dat zo is, hebben we de oplossing voor angststoornissen gevonden, alweer hoera!

Sommige angsten zijn in jouw ogen misschien reëler dan andere. Dat betekent echter niet dat je die angst zomaar kunt wegwuiven, alsof het niks is. We doen dat in deze maatschappij sowieso veel te vaak. ‘Stel je niet aan’, ‘Grow up’, ‘Wees niet zo’n mietje’. Dit soort loze opmerkingen vliegen je om de oren. Denk je écht dat je zo iemand helpt met zijn of haar problemen? Of zou het handiger zijn om positief te stimuleren en er voor iemand te zijn, hoe klein of irreëel het probleem voor jou ook lijkt?  

Dat is het probleem ook. Zo’n loze opmerking wordt vaak gevolgd door… Niks. Geen helpende hand, geen geruststelling, helemaal niks. We zeggen ‘stel je niet zo aan’ in de hoop dat de kous daarmee af is. Dat je zelf niet hoeft op te staan om iemand te helpen met een probleem of angst. ‘Stel je niet zo aan’ en dan kunnen we weer verder met waar we mee bezig waren.

Erg frustrerend voor degene waar zulke opmerkingen tegen worden gemaakt. En niet te vergeten: kleinerend. Het zorgt er juist voor dat iemand niet meer over die angst zal beginnen, want het wordt toch afgedaan als iets onbelangrijks. Dat lijkt me geen goede manier om met angsten om te gaan. Je hebt je angst dan niet overwonnen, het vreet je op.

Daarom ging ik met mijn klasgenoot mee naar het toilet. Zelf ben ik ook bang voor spinnen, maar zolang ze niet bewegen, kan ik mezelf meestal nét onder controle houden. Een volle blaas gaat sowieso altijd voor, spinnen in het toilet of niet. Ik stelde haar gerust en stond voor de deur die ze op een kiertje liet. Ik veroordeelde haar niet, zei niet dat ze zich niet aan moest stellen en stelde voor om haar te helpen. Zo heeft ze toch maar mooi haar angsten (hopelijk) een beetje overwonnen. En haar blaas geleegd. Ultieme hoera!