Sentiment over inhoud

Door: Marije Rowold-Zwier

Lili en Howick. Ze houden de media flink bezig, en mij ook. Ik heb mezelf veelvuldig afgevraagd wat ik van de hele situatie moest vinden. Een zaak die al zo lang loopt dat ik als leek, onmogelijk het hele kader ken. Dat is volgens mij ook het probleem van deze issues in de media. Het sentiment overstijgt de inhoud. Het wordt een worsteling tussen hart en hoofd.

Hart

Deze kinderen zijn al ruim tien jaar in Nederland. Op het moment dat moeder Armina met haar peuters naar Nederland vertrok, liet zij een corrupt en onrustig Armenië achter zich. Een land waar haar kinderen geen schijn van kans zouden maken. Net als 4 tot 7 miljoen Armeniërs die hun vaderland verlieten om een kans te wagen voor een beter bestaan.

Vervolgens krijgt het gezin een flinke klap te verwerken, de asielprocedure wordt afgewezen. Het gezin moet terug naar Armenië. Bezwaar op bezwaar volgt.

Van een corrupt land naar een bureaucratisch land. In Nederland kun je blijkbaar een gezin tien jaar lang aan het lijntje houden, met alle gevolgen van dien. Kinderen die geworteld zijn, naar school gaan en een netwerk hebben. Het gezin is inmiddels volop onderdeel van de Nederlandse maatschappij.

Hoofd

Moeder Amina heeft zich tien jaar lang kunnen instellen op de uitkomst die ze keer op keer kreeg. De kinderen spreken de taal niet en zijn nooit meer teruggeweest. Als ouder dien je ook vooruit te kijken, je kinderen niet als middel te gebruiken.

Kinderrechten boven vreemdelingenrecht

Los van moeder, de kinderen zijn onschuldig. En hoe je het wendt of keert, ze zijn Nederlander. Ze zijn onderdeel van onze maatschappij. Het ligt aan onze bureaucratie dat Lili en Howick in dit schuitje zitten. Mede mogelijk gemaakt door de bv Nederland.

Ik vraag me ook oprecht af of dit de manier is hoe wij Nederlanders met mensen om willen gaan. We leven nu eenmaal in een wereld waar regels en grenzen noodzakelijk zijn. Maar wat is er mis met één keer bezwaar kunnen maken op een beslissing? Bij een onafhankelijke instantie waarna de beslissing vervolgens onherroepelijk wordt. Zo voorkom je deze schrijnende situaties waarin het sentiment, terecht, de overhand neemt. Het is niet menselijk dat mensen zo lang in onzekerheid moeten leven. Wat je ook van moeders handelen vindt, de kinderen zijn uiteindelijk de grootste slachtoffers. Deze situaties zouden nooit meer voor mogen komen anno 2018.

Hand in eigen boezem

Ik krijg ook altijd een beetje een raar gevoel bij dit soort zaken. Als ik termen lees als gelukzoekers, insinuaties dat moeder de boel saboteert. Je kunt haar bezwaren ook zien als doorzettingsvermogen, de kracht van een moeder voor haar kinderen. Het is makkelijk praten voor de geboren Nederlander. Wij hoeven niet op zoek naar geluk, we hebben het namelijk best goed mensen.

If you’re more fortunate than others, build a longer table not a taller fence. Neem een beetje verantwoordelijkheid en maak het allemaal niet zo ingewikkeld.